Εδώ να διασαφηνίσουμε ότι δεν έχουμε καμία διάθεση να υπερασπιστούμε τις πολιτικές επιλογές του Γιαννουκόβιτς. Θέλουμε να δείξουμε απλά ότι το μοναδικό κριτήριο της Δύσης για να βάλει στην μαύρη λίστα τον Γιαννουκόβιτς ήταν ότι δεν ήταν απόλυτα υποταγμένος σε αυτήν. Γι' αυτό βαφτίστηκε αμέσως καθεστώς και μπήκαν σε κίνηση όλοι οι μηχανισμοί για την ανατροπή του. Μηχανισμοί που βρήκαν την ευκαιρία να δράσουν με τις διαμαρτυρίες στο Μαϊντάν.
Φυσικά και όλοι οι διαδηλωτές στο Μαϊντάν δεν ήταν βαλτοί από την Δύση. Όπως με κάθε αστική κυβέρνηση εναντίον της υπάρχει σημαντική δυσαρέσκεια που οδηγεί σε διαμαρτυρίες. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι χωρίς την εμπλοκή της Δύσης αυτές οι διαμαρτυρίες δεν θα εξελίσσονταν σε πραξικόπημα και ανατροπή της κυβέρνησης. Για παράδειγμα σκεφτείτε τις διαμαρτυρίες των κίτρινων γιλέκων και των αγανακτισμένων να είχαν την ενεργή υποστήριξη των ΗΠΑ και των μυστικών υπηρεσιών τους πόσο γρήγορα θα κατέρρεαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις της Ελλάδος και ο Μακρόν.
Εδώ κάνουμε μία μεθοδολογική υπόθεση γιατί στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο ποτέ δεν θα γινόταν. Ουδέποτε οι ΗΠΑ θα υποστήριζαν κινήματα με προοδευτικό χαρακτήρα δηλαδή αντίθετα στον νεοφιλελευθερισμό και μάλιστα σε χώρες με κυβερνήσεις εξαιρετικά φιλικές προς αυτές. Στην Ουκρανία η κυβέρνηση δεν έδινε γη και ύδωρ στην Δύση και επίσης έγινε εφικτό να ενισχυθούν δυνάμεις ανάμεσα στους διαμαρτυρόμενους που οδήγησαν τελικά στην χώρα σε πολύ αντιδραστική και σκοταδιστική κατεύθυνση.
Αυτές οι δυνάμεις που πριμοδοτήθηκαν ήταν η άκρα δεξιά και απροκάλυπτα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου. Με την βοήθεια αυτών εξασφαλίστηκε ότι η πτώση Γιαννουκόβιτς δεν θα οδηγούσε σε ''επαναστατικές'' περιπέτειες την Ουκρανία αλλά θα μετατρεπόταν σε φέουδο της Δύσης.
Θα ρωτούσε κανείς από που προκύπτει ότι η Ουκρανία πήγε σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση και που φαίνεται η εμπλοκή των ΗΠΑ; Αμέσως μετά την πτώση του Γιαννουκόβιτς η Ουκρανία πήγε στο ΔΝΤ για δανεισμό και μαζί με αυτό φυσικά ήρθαν και τα μέτρα σκληρής λιτότητας. Απολύσεις 24.000 δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση φορολογίας, κατάργηση επιδοτήσεων στο φυσικό αέριο, περικοπές δαπανών ώστε να μειωθεί το έλλειμα και υποτίμηση του νομίσματος. Ακόμα η στροφή αποκλειστικά στην Δύση και το κόψιμο των δεσμών με την Ρωσία είχε ως συνέπεια την άνοδο των τιμών με τις οποίες η Ουκρανία προμηθευόταν φυσικό αέριο σχεδόν κατά 50%. Ο Σόιμπλε χαρακτηριστικά δήλωσε ότι η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για την Ουκρανία.
Η αντιδραστική στροφή δεν αφορούσε μόνο την οικονομία. Η άνοδος και η συμμετοχή νεοναζί στην κυβέρνηση προκάλεσε και άλλου είδους προβλήματα. Στην Ουκρανία ειδικά στην ανατολική υπάρχουν μεγάλοι πληθυσμοί Ρώσων και ρωσόφωνων που σε μερικές περιοχές είναι και πλειοψηφία. Ως γνωστών νεοναζί και δικαιώματα άλλων εθνοτήτων είναι έννοιες ασύμβατες και έτσι ξέσπασε καταπίεση των μειονοτικών πληθυσμών η οποία έφτασε μέχρι τους περιορισμούς και την απαγόρευση στην χρήση της ρωσικής γλώσσας. Εκτός νόμου τέθηκε και το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες και έχοντας πλέον να αντιμετωπίσουν οπαδούς του συνεργάτη των ναζί Μπαντέρα στην κυβέρνηση και τα νεοφιλελεύθερα μνημόνια το ποτήρι ξεχείλισε για τις ανατολικές περιοχές που ξεσηκώθηκαν και μαζί με την Κριμαία διοργάνωσαν δημοψηφίσματα. Η Κριμαία ενώθηκε με την Ρωσία ενώ το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ αυτονομήθηκαν από την κυβέρνηση του Κιέβου. Η κυβέρνηση του Κιέβου απάντησε με ένοπλη επέμβαση με φασιστικά τάγματα εφόδου και η σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία γενικεύτηκε.
Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο αγώνας αυτών των επαρχιών ήταν δίκαιος και στην σωστή κατεύθυνση. Βρέθηκαν αντιμέτωπες με διπλή καταπίεση εθνική αλλά και ταξική από την νέα κυβέρνηση του Κιέβου και ξεσηκώθηκαν δίκαια. Η επίθεση του Κιέβου και ο παρατεταμένος πόλεμος που ακολούθησε μέχρι την ρωσική εισβολή κόστισε περισσότερο από 13.000 ζωές.
Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτές οι επαρχίες μέσω της σύγκρουσης με τα ανδρείκελα του Κιέβου ήρθαν σε σύγκρουση με την Δύση. Εδώ πρέπει να πούμε ότι η σωστή θέση του κινήματος ήταν η υποστήριξη αυτών των περιοχών στην σύγκρουση με το Κίεβο και φυσικά η πλήρης υποστήριξή τους στο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Εδώ διαφωνούμε με την άποψη του ΚΚΕ που διαφωνεί με την αναγνώριση των δημοκρατιών από την Ρωσία. Την ίδια ώρα που σωστά καταδικάζει την επίθεση του Πούτιν ως ιμπεριαλιστική και σε αυτό συμφωνούμε εδώ διαπράττει σοβαρό λάθος και δεν αναλύει καθόλου σωστά την συγκεκριμένη κατάσταση.
Το οξύμωρο είναι ότι περιγράφει σωστά τα γεγονότα. Αναφέρει δηλαδή ότι οι ανατολικές επαρχίες δέχθηκαν την επίθεση του Κιέβου με την στήριξη ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και σε άλλα κείμενα περιγράφει την εθνική καταπίεση που έχουν υποστεί από τους νεοναζί που έχουν ανέβει στην κυβέρνηση από το 2014. Υπήρχαν δηλαδή όλες οι προϋποθέσεις(ταξική καταπίεση-ΔΝΤ, εθνική καταπίεση-απαγόρευση γλώσσας και πογκρόμ) για εξέγερση και αυτοδιάθεση. Επίσης αυτές οι περιοχές αντιλήφθηκαν αμέσως ότι το Κίεβο δεν είχε καμιά διάθεση συνεννόησης μαζί τους. Κατάλαβαν ότι καμία συμφωνία κατάπαυσης πυρός και αναγνώρισης μεγαλύτερης αυτονομίας τους στο πλαίσιο μιας ομοσπονδιακής Ουκρανίας δεν θα γινόταν αποδεκτή και σεβαστή από το Κίεβο.
Σε περίπτωση ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα. Η επιλογή του δημοψηφίσματος και η ανακήρυξη ανεξαρτησίας το 2014 ήταν η μοναδική επιλογή διεξόδου. Ήταν μια επιλογή που έπρεπε να έχει την καθολική στήριξη του αντιμπεριαλιστικού κινήματος.
Η διακήρυξη ανεξαρτησίας των ανατολικών επαρχιών δεν ήταν ενέργεια της Ρωσίας άλλα έκφραση της αυτοδιάθεσης του λαού αυτών των περιοχών η οποία επισφραγίστηκε με τα δημοψηφίσματα αλλά και φυσικά με τον ένοπλο αγώνα. Το ΚΚΕ μας λέει ότι η αναγνώριση ανεξαρτησίας περιπλέκει ακόμα περισσότερο την κατάσταση και οδηγεί στην κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η κατάσταση έγινε περίπλοκη για την εργατική τάξη αυτών των περιοχών από το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014 που ήρθαν αντιμέτωπες με διπλή καταπίεση η οποία τους οδήγησε σε ένοπλο αγώνα. Αν δεν διακήρυτταν την ανεξαρτησία τους και έμεναν στην Ουκρανία ήταν σαν περιμένουν την σφαγή τους. Τι ακριβώς προτείνει το ΚΚΕ την στιγμή που τα εκεί λαϊκά στρώματα δέχονται τις επιθέσεις των νεοναζί; Να περιμένουν πότε θα αλλάξει η πολιτική κατάσταση στην Ουκρανία και θα γίνει προλεταριακή επανάσταση;
Το ζήτημα της ανεξαρτησίας τέθηκε το 2014 όχι τώρα που το αναγνώρισε ο Πούτιν για τις δικές του ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Ακόμα το γεγονός ότι ο Πούτιν καταφέρεται εναντίον του Λένιν σε αντικομμουνιστικό παραλήρημα δεν αποτελεί είδηση ούτε κριτήριο για το τι θέση θα πάρουμε πάνω στο ζήτημα της ανεξαρτησίας. Όπως δεν είναι επιχείρημα ότι επί Σοβιετικής Ένωσης τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα και ότι η αναγνώριση ανεξαρτησίας δεν λύνει τα καπιταλιστικά αδιέξοδα.
Όλα αυτά είναι σωστά να αναφέρονται σαν γενική προπαγάνδα εναντίον του καπιταλισμού αλλά δεν αποτελούν συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης στο σήμερα. Εδώ το ΚΚΕ κινείται στην γνωστή λογική του στρίβειν δια του αριστερισμού.
Πάμε τώρα να δούμε αναλυτικά και με απτές αποδείξεις για το πως η Δύση παραβίασε την ανεξαρτησία της Ουκρανίας με απευθείας ανάμιξη στα εσωτερικά της χώρας. Πρώτη απόδειξη είναι το τηλεφώνημα μεταξύ Nuland και Pyatt που είδε το φως της δημοσιότητας. Ο Pyatt ήταν τότε πρέσβης των ΗΠΑ στην Ουκρανία(μετά ήρθε στην Ελλάδα) και η Nuland αξιωματούχος της αμερικάνικης διπλωματίας τότε, πλέον είναι μέλος της κυβέρνησης Μπάιντεν.
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς εδώ. Είναι προφανές από τον τρόπο που συζητούν ότι θεωρούν και συμπεριφέρονται στην Ουκρανία σαν να βρίσκονται σε αποικία. Μιλούν σαν να έχουν νόμιμη δικαιοδοσία να ορίζουν τι πρέπει να κάνει και σε ποια θέση πρέπει να μπει ο κάθε πολιτικός. Είναι ενδεικτικό ότι αυτόν που συμφώνησαν στο τηλέφωνο αυτός έγινε και πρωθυπουργός. Τυχαίο δεν νομίζουμε. Το δεύτερο μαργαριτάρι είναι οι υβριστικοί και εντελώς απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί της Nuland για την ΕΕ με τον Pyatt να μην αντιδρά καθόλου. Αν η Ελλάδα ήταν ανεξάρτητη χώρα και όχι αποικία δεν θα είχε δεχθεί ποτέ τον Pyatt ως πρεσβευτή μόνο και μόνο για αυτή την συμπεριφορά.
Άλλη μια απόδειξη της επιθετικότητας των ΗΠΑ είναι το βίντεο με τρεις Αμερικανούς γερουσιαστές(McCain, Graham, Klobuchar) δύο Ρεπουμπλικανοί και μία των Δημοκρατικών οι οποίοι μιλούσαν σε Ουκρανούς στρατιωτικούς προτρέποντάς τους σε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Μάλιστα ο Graham λέει χαρακτηριστικά απευθυνόμενος στους στρατιωτικούς ότι το 2017 είναι η χρονιά της επίθεσης. Στο βίντεο είναι και ο Ποροσένκο ο τότε πρόεδρος της Ουκρανίας στο πλευρό τους σε ανάλογο μήκος κύματος.
Σκεφτείτε ένα ανάλογο παράδειγμα δηλαδή τρεις διακεκριμένους Ρώσους πολιτικούς στο Μεξικό να απευθύνονται σε στρατιωτικούς παρουσία του προέδρου του Μεξικού και να λένε ότι είναι η χρονιά της επίθεσης προς τις ΗΠΑ. Εδώ έχουμε ξεκάθαρη επιθετικότητα, σχεδόν ανοιχτή κήρυξη πολέμου από πλευράς ΗΠΑ. Ξαναλέμε ότι η επιθετικότητα και η παρεμβατικότητα της μιας πλευράς δεν αποτελεί άλλοθι για την επιθετικότητα της άλλης πλευράς. Αν μπούμε σε μια τέτοια διαδικασία έχουμε υιοθετήσει ακριβώς την λογική του ιμπεριαλισμού.
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε με την εισβολή του Πούτιν αλλά πολύ νωρίτερα με την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ στα εσωτερικά της Ουρανίας(την οποία η Ρωσία θεωρεί αναπόσπαστο κομμάτι της σφαίρας επιρροής της) και το πραξικόπημα του Μαϊντάν. Αυτή η πραγματικότητα γίνεται τεράστια προσπάθεια από την συστημική αφήγηση στην Δύση να μείνει στο σκοτάδι. Προσπάθεια η οποία πήρε τον χαρακτήρα της απροκάλυπτης λογοκρισίας και απαγόρευσης της ελευθερίας διακίνησης ιδεών.
Άλλο ένα παράδειγμα της παρέμβασης των ΗΠΑ στα εσωτερικά πράγματα της Ουκρανίας είναι η επίσκεψη του γερουσιαστή McCain στις διαδηλώσεις του Μαϊντάν όπου δήλωσε την υποστήριξη του. Φανταστείτε κατά την διάρκεια των τεράστιων κινητοποιήσεων ενάντια των μνημονίων στην Ελλάδα να επισκέπτονταν τους διαδηλωτές στο Σύνταγμα Αμερικανοί γερουσιαστές και να δήλωναν την υποστήριξη τους. Η κυβέρνηση θα έπεφτε μέσα σε λίγες ώρες. Φυσικά οι κινητοποιήσεις των πλατειών ήταν ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ ενώ το Μαϊντάν έφερε τα μνημόνια του ΔΝΤ και περισσότερη λιτότητα στην Ουκρανία.
Άλλη μια διάσταση του ουκρανικού ζητήματος είναι ο ρόλος που διαδραμάτισαν η ακροδεξιά και οι νεοναζί στην αποσταθεροποίηση της χώρας. Μια κοινή συνισταμένη των προσπαθειών ανατροπής κυβερνήσεων από τον ιμπεριαλισμό της Δύσης είναι η κινητοποίηση ακραίων φονταμενταλιστικών δυνάμεων στις χώρες αυτές. Χαρακτηριστικό περίπτωση είναι η Συρία. Για να αποσταθεροποιηθεί η χώρα και για να πέσει ο Άσαντ κινητοποιήθηκαν οι πιο ακραίοι ισλαμιστές και τζιχαντιστές οι οποίοι βαπτίστηκαν από τα ΜΜΕ της Δύσης ως μετριοπαθής αντιπολίτευση η οποία ακόμα αναζητείται.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό το φαινόμενο είναι ότι μόνο αυτοί είναι διατεθειμένοι και πρόθυμοι να προβούν σε πράξεις ακραίας βίας και να προκαλέσουν αιματοκυλίσματα ώστε να αποσταθεροποιήσουν εντελώς την χώρα και να εκμεταλλευτούν το χάος αλλά και την εξωτερική βοήθεια για να ανέλθουν σε θέσεις εξουσίας ακόμα και αν αυτές οι ενέργειες βυθίζουν την χώρα σε μακροχρόνιο εμφύλιο ή και διαμελισμό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι νεοναζί αναβαθμίστηκαν τόσο πολύ που έγιναν κομμάτι του επίσημου ουκρανικού κράτους και των ένοπλων δυνάμεων. Πολύ διαφωτιστικό και με ιστορικές αναδρομές είναι το ντοκιμαντέρ του Όλιβερ Στόουν το οποίο το youtube διέγραψε αρχικά σε μια πρωτοφανή πράξη λογοκρισίας. Μετά τις αντιδράσεις υπήρξε αναδίπλωση και το ντοκιμαντέρ ανέβηκε ξανά.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε την τεράστια υποκρισία της πολιτικής ορθότητας, των διάφορων δικαιωματιστών και των έμμισθων παπαγάλων των ΜΚΟ που σε άλλες περιπτώσεις διυλίζουν τον κώνωπα και εδώ καταπίνουν την κάμηλο της ανεξέλεγκτης σχεδόν δράσης των νεοναζί της Ουκρανίας.
Πάμε όμως τώρα να αναλύσουμε την στάση και την πολιτική των αστικών κυβερνήσεων αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των αστικών πολιτικών δυνάμεων στην Δύση πάνω στο ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία. Αυτή χαρακτηρίζεται από απόλυτη υποκρισία καθώς και χρήση δύο μέτρων και σταθμών σε σχέση με άλλους ιμπεριαλιστικούς όπου η Δύση είχε τον πρωταγωνιστικό επιθετικό ρόλο. Επίσης στις περισσότερες περιπτώσεις είναι υπέρ της περαιτέρω κλιμάκωσης και γενίκευσης του πολέμου και όχι υπέρ της διπλωματικής λύσης και της ειρήνης.
Όταν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ βομβάρδιζαν την Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ κτλ. πέραν του ότι οι περισσότερες δυτικές χώρες συμμετείχαν άμεσα σε αυτές τις επεμβάσεις ακόμα και αυτές που δεν συμμετείχαν και τηρούσαν μια πιο μεσοβέζικη στάση ουδέποτε τόλμησαν έστω να θέσουν θέμα κυρώσεων εις βάρος των ΗΠΑ και της συμμαχίας των προθύμων. Πόσο μάλλον να πουλήσουν όπλα στις χώρες που η εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία παραβιαζόταν από το ΝΑΤΟ.
Πάμε όμως σε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα όπου τα δύο μέτρα και σταθμά της Δύσης είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανή. Αναφερόμαστε στην ιμπεριαλιστική επίθεση της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη. Ένας πόλεμος που έχει προκαλέσει την χειρότερη ανθρωπιστική καταστροφή παγκοσμίως. Αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους της ανθρωπιστικής καταστροφής είναι η προσοχή και η κάλυψη από τα ΜΜΕ. Η εισβολή των Σαουδαράβων, οι συνεχείς αεροπορικοί βομβαρδισμοί που διεξάγουν καθώς και το εμπάργκο εναντίον της Υεμένη έχει την πλήρη στήριξη της Δύσης. Αντί να έχουν επιβληθεί κυρώσεις στους επιτιθέμενους δηλαδή την Σαουδική Αραβία και τις υπόλοιπες μοναρχίες του Κόλπου η Υεμένη που δέχεται την επίθεση έχει υποστεί τις κυρώσεις. Μάλιστα σύσσωμη η Δύση πουλάει όπλα στην Σαουδική Αραβία. Η κατάσταση είναι τόσο δραματική που ακόμα και τα πλέον συστημικά ΜΜΕ αναγκάζονται να παραδεχτούν τα εγκλήματα πολέμου που συμβαίνουν εδώ και επτά χρόνια με την υποστήριξη της Δύσης.
Χαρακτηριστική και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης η οποία πούλησε όπλα στους Σαουδάραβες(κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) ενώ και η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ επαίρεται για τις αγαστές σχέσεις με τους εγκληματίες πολέμου για να μην πιάσουμε το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Σαουδική Αραβία.
Εδώ δεν τέθηκε ποτέ θέμα διπλωματικής απομόνωσης της Σαουδικής Αραβίας πόσο μάλλον κυρώσεων όπως αυτές που επιβλήθηκαν στην Ρωσία. Εδώ για άλλη μια φορά απαστράπτει η υποκρισία της Δύσης. Το μόνο πραγματικό κριτήριο για την στάση της απέναντι σε έναν πόλεμο είναι το αν αυτός εξυπηρετεί τα δικά της οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Όλα τα υπόλοιπα είναι ηθικολογίες και ιδεολογήματα για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Αυτός είναι ο λόγος που στηρίζουν την Σαουδική Αραβία και σφυρίζουν αδιάφορα για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει ενώ διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την εισβολή της Ρωσίας. Δύο ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, δύο εκ διαμέτρου αντίθετες στάσεις και αντιδράσεις. Για να μην πιάσουμε τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις ΝΑΤΟ και ΗΠΑ γιατί θα χρειαστεί να γράψουμε ολόκληρο βιβλίο.
Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά των συνεπών αντιμπεριαλιστών από τους παπαγάλους και τους απολογητές του ΝΑΤΟ. Για εμάς δεν υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά όσον αφορά τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Έχουμε μία ενιαία στάση καταδίκης απέναντί τους ανεξάρτητα τα εκάστοτε συμφέροντα που εξυπηρετούν.
Εντελώς γελοία αλλά και πολύ επικίνδυνη είναι η στάση κάποιων δυστυχώς όχι περιθωριακών που ζητούν το ΝΑΤΟ να επιβάλλει απαγόρευση πτήσεων πάνω από την Ουκρανία. Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει άμεσα σε απευθείας στρατιωτική αντιπαράθεση Ρωσίας-ΝΑΤΟ δηλαδή σε Γ' Παγκόσμιο και πολύ πιθανόν σε πυρηνικό ολοκαύτωμα. Αυτοί οι παρανοϊκοί έχουν το θράσος να εγκαλούν το αντιπολεμικό κίνημα που πιέζει για διπλωματική λύση και αποκλιμάκωση ότι δήθεν υποστηρίζει τον Πούτιν. Τέτοια επίπεδα παράνοιας και σχιζοφρένειας.
Ένα άλλο ιδεολόγημα που πρέπει να αποδομηθεί είναι αυτό της πολιτικής φυσιογνωμίας του Πούτιν. Γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια από την κυρίαρχη αστική ιδεολογία της Δύσης να παρουσιαστεί ο Πούτιν ως ένας αυταρχικός ηγέτης ασιατικού τύπου o οποίος δεν έχει σχέση με τις φιλελεύθερες αξίες.
Δεν θα μπούμε εδώ στην διαδικασία να συγκρίνουμε αναλυτικά το πόσο φιλελεύθερος είναι ο Πούτιν σε σχέση με την Δύση. Γιατί πρώτον οι διαφορές δεν είναι τόσο σημαντικές όσο θέλουν να πιστεύουν οι ιδεολογικοί απολογητές της Δύσης και δεύτερον είναι οι ιδεολογικές ταυτίσεις του Πούτιν με τους δυτικούς αστούς ομολόγους του που είναι οι πλέον αποκαλυπτικές. Τρίτον θα πρέπει να μας εξηγήσουν αυτοί που θεωρούν τον Ζελένσκι ήρωα από πότε θεωρείται δημοκρατικό να απαγορεύονται 11 κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ουκρανία και να συγχωνεύονται όλα τα ΜΜΕ σε ένα υπό τον έλεγχο του κράτους. Αυτό δεν αποτελεί αυταρχισμό;
Οι ιδεολογικές ομοιότητες είναι ο αντικομουνισμός και ο αστικός αναθεωρητισμός της σοβιετικής ιστορίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα διαγγέλματα του για την εισβολή στην Ουκρανία ο Πούτιν ξόδεψε περισσότερο χρόνο στο να κατηγορήσει τον Λένιν και την Σοβιετική Ένωση για την κατάσταση στην Ουκρανία. Εκτός από την αναφορά για επιχείρηση αποναζιστικοποίησης έκανε και αναφορά για αποκομουνιστικοποίηση της Ουκρανίας συμφωνώντας περιέργως με την κυβέρνηση του Κιέβου που και αυτή είχε βαφτίσει επιχείρηση αποκομουνιστικοποίησης την επίθεση εναντίον των ανατολικών επαρχιών που είχαν εξεγερθεί.
Επίσης ο Πούτιν ανεγείρει αγάλματα του τσάρου Αλέξανδρου του Γ'(1881-1894) σε διάφορα σημεία της Ρωσίας βγάζοντας εγκωμιαστικούς λόγους για τον μονάρχη. Από όλα τα παραπάνω μπορούν να βγουν πολύ ασφαλή συμπεράσματα για την πολιτική φυσιογνωμία και ιδεολογία του Πούτιν. Όταν κάποιος πιστεύει ότι η συμμετοχή της Ρωσίας στον ιμπεριαλιστικό Α' Παγκόσμιο είναι ένδοξο πατριωτικό παρελθόν, πλέκει το εγκώμιο τσάρου του 19ου αιώνα και ασκεί σφοδρή κριτική στον Λένιν και την Σοβιετική Ένωση για την σημερινή κατάσταση στην Ουκρανία μιλώντας ακόμα και για αποκομουνιστικοποίηση τότε ξεκάθαρα ανήκει στο αστικό στρατόπεδο και στην δεξιά.
Εδώ οι αστοί απολογητές της Δύσης και του ΝΑΤΟ πέφτουν σε μία μεγάλη αντίφαση. Για πολλές δεκαετίες μας έλεγαν ότι η Σοβιετική Ένωση έπρεπε να αντικατασταθεί από αστικές ηγεσίες και όταν αυτό έγινε μας έλεγαν ότι αποτελεί θετική εξέλιξη. Τώρα μας λένε ότι η αστική ηγεσία της Ρωσίας βρίσκεται στην λάθος πλευρά της ιστορίας ενώ το ΝΑΤΟ στην σωστή. Εμείς οφείλουμε να τους υπενθυμίσουμε ότι ανήκουν στην ίδια πλευρά της ιστορίας και απλά συγκρούονται για το πάπλωμα.
Ο ίδιος ο Πούτιν έχει παραδεχτεί ότι ήθελε η Ρωσία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και επιβεβαιώνεται από τον πρώην γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ. Επίσης η Ρωσία συμμετείχε στο πλευρό των ΗΠΑ στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας και στην ιμπεριαλιστική επίθεση στο Αφγανιστάν μετά την 11η Σεπτεμβρίου.
Ο λόγος που η Ρωσία δεν εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ και οι σχέσεις με την Δύση άρχισαν να χειροτερεύουν μέχρι που φτάσαμε στην οριστική ρήξη ήταν ότι η Δύση θα αποδεχόταν μόνο μια ανίσχυρη Ρωσία η οποία θα είχε ρόλο κομπάρσου όπως η Ρωσία στα χρόνια του Γέλτσιν. Η αναδυόμενη αστική τάξη της Ρωσίας γνωρίζοντας τις οικονομικές, στρατιωτικές και γεωπολιτικές δυνατότητες της χώρας δεν θα αποδεχόταν για πολύ ένα τέτοιο ρόλο. Γι' αυτό συσπειρώθηκαν γύρω από τον Πούτιν και άρχισαν να διεκδικούν ένα πιο αναβαθμισμένο ρόλο.
Ένα σταθερό γνώρισμα του καπιταλισμού είναι ότι όπως ο ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλίων είναι αμείλικτος και δεν σταματάει ποτέ έτσι και ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιμπεριαλιστών ποτέ δεν λύνεται οριστικά με την διπλωματία. Πάντα έρχεται η ώρα που αναμετριούνται ξανά με όρους δύναμης.
Η αυταπάτη ότι όλοι θα εντάσσονταν στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ είναι ένα ακόμα αστικό ιδεολόγημα που στην πράξη διαψεύδεται πλήρως. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις δεν έχουν μόνο αρνητικές συνέπειες αποτελούν εν δυνάμει ευκαιρίες για το εργατικό κίνημα και τους λαούς. Η αντιπαράθεση Ρωσίας-ΝΑΤΟ δίνει περιθώρια ελιγμών σε μικρότερες χώρες και σε κινήματα που θέλουν να ξεφύγουν από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τα όργανά της(ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κτλ.) και από τον ιμπεριαλισμό.
Αν δεν υπήρχε η αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας η Συρία θα είχε αλωθεί από τον ιμπεριαλισμό της Δύσης και λοιπών προθύμων. Επίσης χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως η Βενεζουέλα, η Κούβα, η Βολιβία που προσπαθούν να ξεφύγουν από την περικύκλωση του νεοφιλελευθερισμού και του ιμπεριαλισμού θα ήταν εντελώς απομονωμένες χωρίς την παρουσία της Ρωσίας.
Ένα άλλο σημείο που πρέπει να αναλύσουμε γιατί έχει προκαλέσει μεγάλες συγχύσεις είναι η οικονομική πολιτική της Ρωσίας. Μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ και τα πρώτα χρόνια επί Γιέλτσιν η ρωσική οικονομία εντάχθηκε εντελώς άναρχα και απότομα στον νεοφιλελευθερισμό. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει κυριολεκτικά πλιάτσικο των κρατικών επιχειρήσεων από μια χούφτα επιχειρηματιών ευνοούμενων της Δύσης. Η οικονομία να καταρρεύσει και η Ρωσία να θυμίζει περισσότερο τριτοκοσμική μπανανία.
Αυτή η κατάσταση δεν άρεσε καθόλου στην μεσαία κρατική γραφειοκρατία και σε ένα μεγάλο μέρος της ανώτερης που έμενε εκτός παιχνιδιού. Επίσης έβλεπαν ότι μια πιο ομαλή μετάβαση στον καπιταλισμό με άλλους όρους θα εξασφάλιζε περισσότερα κέρδη μακροχρόνια. Αυτό το ρεύμα εκπροσώπησε ο Πούτιν ο οποίος ακολούθησε μια πολιτική κρατικής παρέμβασης, προστατευτισμού και διακρατικών συμφωνιών. Η αναδυόμενη αστική τάξη χρειαζόταν μια τέτοια πολιτική για να σταθεί στα πόδια της και να αναπτυχθεί. Δεν είχε καμία σχέση με κάποια υποτιθέμενη φιλοσοσιαλιστική τάση του Πούτιν.
 |
| Η ''διεθνής κοινότητα'' στην οποία αναφέρονται τα ΜΜΕ της Δύσης |
Για να κλείσουμε θα αναφέρουμε επιγραμματικά τις θέσεις για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία.
- Να σταματήσει η ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
- Καμία εμπλοκή και ανάμιξη ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ρωσίας στα εσωτερικά ζητήματα της Ουκρανίας.
- Αναγνώριση του δικαιώματος περιοχών όπως Κριμαία, Ντονμπάς, Λουγκάνσκ και όποιων άλλων το επιθυμούν στην αυτοδιάθεση όποια και αν αυτή(ανεξαρτησία, ένωση με Ρωσία, παραμονή στην Ουκρανία κτλ.) μέσω δημοψηφισμάτων χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις.
- Επαναφορά όλων των δικαιωμάτων των μειονοτήτων στην Ουκρανία και απόλυτος σεβασμός τους.
- Καμία εμπλοκή της Ελλάδος στον πόλεμο.
Υ.Γ Όταν γραφόταν το κείμενο δεν είχε συμβεί ακόμα το φιάσκο με την ομιλία των μελών του ναζιστικού τάγματος Αζόφ στην Βουλή. Περιστατικό που δικαιώνει απόλυτα την εκτίμηση ότι οι νεοναζί στην Ουκρανία έχουν ενταχθεί στον επίσημο κρατικό μηχανισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου