Λόγω της προσπάθειας του ΝΑΤΟ να εξαπλωθεί εκ νέου εντάσσοντας την Ουκρανία πολλοί υπενθυμίζουν την συμφωνία που είχε γίνει μεταξύ Ρωσίας και Δύσης μετά την πτώση του τείχους για μη εξάπλωση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη. Πράγματι υπήρχε τέτοια συμφωνία και ήταν η Δύση και το ΝΑΤΟ που την αθέτησαν και μάλιστα επανειλημμένα φτάνοντας την επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας. Εδώ πρέπει να αποφύγουμε όμως την εξής λανθασμένη λογική. Το ότι οι ιμπεριαλιστές μοίρασαν σε σφαίρες επιρροής την Ευρώπη δεν είναι κάτι που εμείς πρέπει να θεωρούμε δεδομένο και να κάνουμε τους διαιτητές για το ποιος παραβίασε πρώτος ή περισσότερο τη ζώνη επιρροής του άλλου. Έτσι έχουμε υιοθετήσει πλήρως την λογική τους.
Ένα άλλο στοιχείο που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πάντα οι συμφωνίες μεταξύ ιμπεριαλιστών είναι προσωρινές. Όπως οι καπιταλιστές είναι άπληστοι και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους είναι ανηλεής και συνεχής έτσι και οι ιμπεριαλιστές δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι από το μερίδιο τους. Ο κυρίαρχος ιμπεριαλισμός της Δύσης καταπάτησε την συμφωνία και έφτασε μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας για να λάβει τώρα την ιμπεριαλιστική απάντηση του Πούτιν με την εισβολή στην Ουκρανία. Ο Πούτιν δεν είναι ο μόνος που παραβίασε την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Την είχαν παραβιάσει πρώτες οι ΗΠΑ με απευθείας ανάμιξη στα εσωτερικά της και με την υποστήριξη πραξικοπήματος. Θα παρουσιάσουμε αναλυτικά παρακάτω πως έγινε αυτό. Επίσης όπως πολύ σωστά όπως μας λέει ο Λένιν το καθοριστικό δεν είναι ποιος επιτέθηκε πρώτος αλλά η φύση του πολέμου συνολικά.
Αυτοί που διεξήγαγαν δίκαιο πόλεμο ήταν οι ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας που μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν ξεσηκώθηκαν εναντίον του Κιέβου. Εκεί προέκυψε ξεκάθαρα ζήτημα εθνικής καταπίεσης προς τους ρωσόφωνους αλλά και τους άλλους μειονοτικούς πληθυσμούς από τους ακροδεξιούς νεοναζί που ανήλθαν στην εξουσία και απαγόρεψαν την ρωσική γλώσσα. Επίσης η εξέγερση πήρε και βαθιά πολιτικά χαρακτηριστικά εναντίωσης στον νεοφιλελευθερισμό του οποίου φορέας ήταν η ακροδεξιά χούντα του Κιέβου με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ.
Πάμε όμως στην Ρωσία γιατί σε αυτό το σημείο πολλοί έχουν περιέλθει σε σύγχυση. Εδώ και πλέον τρεις δεκαετίες ο σοσιαλισμός αποτελεί παρελθόν. Επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα γιατί κάποιοι δείχνουν να τα έχουν ξεχάσει. Υπάρχουν δισεκατομμυριούχοι τους οποίους τα Δυτικά ΜΜΕ αποκαλούν απαξιωτικά ολιγάρχες και ο λόγος είναι ότι έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα σε πολλές περιπτώσεις με τους δυτικούς ολιγάρχες αλλά όσον αφορά την ουσία τους είναι ίδιοι και απαράλλακτοι. Έχουμε λοιπόν δισεκατομμυριούχους και ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Επίσης μερικές μέρες πριν την επίθεση ο Πούτιν αφιέρωσε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ομιλίας του με το να επιτεθεί στον Λένιν για την σημερινή κατάσταση της Ουκρανίας.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι χωρίς αμφιβολία ο κυρίαρχος, πιο επιθετικός και επικίνδυνος ιμπεριαλισμός είναι αυτός της Δύσης αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να διστάζουμε να καταδικάζουμε και να ξεπλένουμε τις εγκληματικές ενέργειες του Πούτιν. Από την σύγκρουση αυτή προκύπτουν μεγάλες ευκαιρίες παρέμβασης για το κίνημα τις οποίες όμως αν δεν εκμεταλλευτεί θα οδηγηθούμε σε ακόμα μεγαλύτερες τραγωδίες. Μόνο τα κινήματα μπορούν να σταματήσουν την κλιμάκωση των πολέμων κανένας άλλος γι' αυτό η σωστή ανάλυση της κατάστασης είναι εκ των ουκ άνευ.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας είναι κομμάτι μιας συνολικότερης σύγκρουσης στην περιφέρεια της Ρωσίας με το ΝΑΤΟ. Η Ρωσία κληρονόμησε από την Σοβιετική Ένωση τις προνομιακές σχέσεις της με τις υπόλοιπες χώρες στην περιφέρεια της. Αυτές οι σχέσεις φυσικά ήταν σε τελείως διαφορετική και ισότιμη βάση όμως έδωσαν την ευκαιρία στην ρωσική αστική τάξη να έχει τον σημαντικό μερίδιο στην μετασοβιετική εποχή.
Οι περισσότερες από αυτές είναι πλούσιες σε πρώτες ύλες αλλά και σε υποδομές από την σοβιετική εποχή. Η άνοδος επίσης του φυσικού αερίου ως πιο φιλικού προς το περιβάλλον από το πετρέλαιο ανέβασε ακόμα περισσότερο την οικονομική και στρατηγική τους αξία. Η Ρωσία έχει ισχυρά ερείσματα και πατήματα σε πολλές από αυτές που ενισχύθηκαν με την άνοδο του Πούτιν. Οι εταιρίες της έχουν σημαντικά μερίδια σε κρατικά συμβόλαια, στρατιωτικούς εξοπλισμούς, στην ενέργεια και οι τράπεζες της Ρωσίας δανείζουν πολλές από αυτές τις χώρες.
Οι ΗΠΑ δεν είναι διόλου ικανοποιημένες από αυτό το γεγονός, ως συνήθως οι αμερικάνικες πολυεθνικές τα θέλουν όλα δικά τους. Αυτή είναι η βασική αιτία των συγκρούσεων και της διαρκούς έντασης στην περιφέρεια της Ρωσίας. Στρατιωτική σύγκρουση είχαμε και το 2008 όταν η Γεωργία που οι Αμερικάνοι ήθελαν να εντάξουν στο ΝΑΤΟ επιτέθηκε στην Ν. Οσετία με αποτέλεσμα την αντεπίθεση της Ρωσίας που υποχρέωσε την Γεωργία σε συνθηκολόγηση. Προσπάθεια ανατροπής κυβέρνησης είχαμε και στην Λευκορωσία όπως έγινε με το πραξικόπημα του Μαϊντάν το 2014.
Πριν αναλύσουμε τα όσα προηγήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στην Ουκρανία θέλουμε να δώσουμε μερικά απτά παραδείγματα της προσπάθειας των ΗΠΑ να αρπάξουν μεγαλύτερο μερίδιο από την Ανατολική Ευρώπη. Το πρώτο είναι η συζήτηση μεταξύ Τραμπ και Στολτενμπέργκ του επικεφαλής του ΝΑΤΟ. Ο Τραμπ ζητάει τον λόγο από τον Στολτενμπέργκ για την μεγάλη προμήθεια φυσικού αερίου της Γερμανίας από την Ρωσία. Το επιχείρημα του Τραμπ είναι οι ΗΠΑ δίνουν περισσότερο λεφτά για το ΝΑΤΟ και ''προστατεύουν'' την Ευρώπη και η Γερμανία που είναι πλούσια χώρα δίνει λίγα στο ΝΑΤΟ την ίδια ώρα που αγοράζει μεγάλες ποσότητες αερίου από την Ρωσία. Αφήνει αιχμές για την Gazprom και λέει ότι η Γερμανία θα εξαρτάται ενεργειακά από την Ρωσία αν λειτουργήσει ο νέος αγωγός(εννοεί τον Nord Stream 2) και καταλήγει ότι κάτι τέτοιο δεν έπρεπε ποτέ να επιτραπεί να συμβεί.
Εδώ προκύπτουν πολλά παράλογα που πρέπει να αναλυθούν και να αποδομηθούν. Η Γερμανία υποτίθεται ότι είναι ανεξάρτητη χώρα και υποτίθεται ότι το εμπόριο είναι ελεύθερο. Άρα η Γερμανία έχει κάθε δικαίωμα να αποφασίζει για τον ενεργειακό της μίγμα υποτίθεται. Αν θεωρεί ότι το φυσικό αέριο της Ρωσίας είναι η καλύτερη επιλογή από που προκύπτει το δικαίωμα των ΗΠΑ να το αμφισβητούν ή ακόμα και να έχουν λόγο πάνω στο ζήτημα; Το εμπόριο μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας είναι αποκλειστικά διμερές ζήτημα όχι ζήτημα των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.
Φυσικά όλα αυτά υποτίθεται γιατί από ότι φαίνεται η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν το ΝΑΤΟ και την απόλυτη στρατιωτική τους υπεροπλία για να επιβάλλουν εμπορικές συμφωνίες στους υποτελείς συμμάχους. Δηλαδή να ανοίξουν το δρόμο στις αμερικανικές εταιρίες για αγορές και κέρδη. Όλες οι θεωρίες περί ελεύθερου εμπορίου και συναγωνισμού είναι απλές αστικές ηθικολογίες. Σκεφτείτε ότι όταν η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης δέχεται τέτοιες πιέσεις στις οποίες τελικά ενέδωσε όπως θα δούμε παρακάτω, τι συμβαίνει με μικρότερες χώρες όπως η Ελλάδα. Ο χαρακτηρισμός αποικία είναι πολύ επιεικής.
Ο Τραμπ απαίτησε δύο πράγματα στην συζήτηση με τον Στολτενμπέργκ: Την μείωση των εισαγωγών φυσικού αερίου της Γερμανίας από την Ρωσία και την αύξηση της συνεισφοράς της Γερμανίας στο ΝΑΤΟ σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Σήμερα και τα δύο έχουν γίνει πραγματικότητα. Πριν λίγες μέρες η Γερμανία δεσμεύτηκε σε μεγάλη αύξηση στρατιωτικών δαπανών και αύξηση της συνεισφοράς στο ΝΑΤΟ. Ο Nord Stream αναβλήθηκε οριστικά και η Ευρώπη μαζί και η Γερμανία έχουν αυξήσει τις εισαγωγές υγροποιημένου LNG από τις ΗΠΑ. Ακόμα και η Καθημερινή παραδέχεται ότι το αμερικανικό υγροποιημένο αέριο δεν επαρκεί και επίσης χρειάζεται περισσότερη επεξεργασία αφού πρέπει να μετατραπεί ξανά σε αέριο. Το αμερικάνικο αέριο είναι ακριβότερο, πιο δύσχρηστο και δεν επαρκεί για αυτό επιβλήθηκε αναγκαστικά με την δύναμη και όχι ως η καλύτερη επιλογή στην αγορά.
Επίσης από την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών την μερίδα του λέοντος θα λάβουν οι αμερικάνικες εταιρίες όπλων. Απτό παράδειγμα είναι και η στάση των ΗΠΑ στο θέμα του Nord Stream 2 πολύ πριν γίνει η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Για ένα αγωγό σε μία άλλη ήπειρο μεταξύ άλλων χωρών οι ΗΠΑ συμπεριφέρονταν σαν ο αγωγός να ήταν στο έδαφός τους και να είχαν τον πρώτο λόγο. Ο Πομπέο απαιτούσε ακόμα και από την Δανία να σταματήσει το έργο. Απειλούσε με κυρώσεις όποιες εταιρίες συμμετείχαν στην κατασκευή του έργου. Με μοναδικό επιχείρημα ότι θα αυξηθεί η εξάρτηση της Γερμανίας και της Ευρώπης από την Ρωσία. Θα θέλαμε να μας εξηγήσουν οι φιλελεύθεροι και αυτοί που υποστηρίζουν την συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ με ποια ακριβώς λογική οι ΗΠΑ ανακατεύονται σε ζητήματα άλλων χωρών παρεμποδίζοντας το ελεύθερο εμπόριο και έργα ανάπτυξης ένα ωκεανό μακριά από αυτές;
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι για τις ΗΠΑ το ελεύθερο εμπόριο επιτρέπεται μόνο όταν κερδίζουν οι δικές τους εταιρίες. Επίσης αυτή η συμπεριφορά αποτελεί επιθετική και προκλητική ενέργεια εναντίον της Ρωσίας αφού παρεμποδίζεται η οικονομική και εμπορική της συνεργασία με άλλες χώρες. Φυσικά όλοι οι φιλελεύθεροι κατάπιαν την γλώσσα τους για όλα τα παραπάνω και δεν υπήρχες ίχνος κριτικής.
Το κείμενο προέκυψε πιο μακροσκελές από ότι περιμέναμε. Θα επανέλθουμε με δεύτερο μέρος όπου θα παρουσιάσουμε και θα αναλύσουμε τα όσα προηγήθηκαν τα τελευταία χρόνια στην Ουκρανία πριν την εισβολή και θα ασκήσουμε κριτική στο κυρίαρχο αστικό αφήγημα που ενώ θέλει να παρουσιαστεί ως φιλειρηνικό και ότι δήθεν κόπτεται για την ακεραιότητα της Ουκρανίας στην πραγματικότητα είναι υπέρ του πολέμου και της επιθετικότητας απλά από την πλευρά του ΝΑΤΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου