Γκέοργκι Λουκατς ''Η σκέψη του Λένιν''

Αλλά, η ριζοσπαστική αριστερίστικη ανάλυση, η οποία εύκολα φαίνεται μέσα από το μηχανίστικο σόφισμα της θεωρίας αυτής, και που έχει συνείδηση του προλεταριακού επαναστατικού χαρακτήρα της εποχής, υπόκειται με τη σειρά της σε μίαν εξ ίσου επικίνδυνη μηχανίστικη ερμηνεία. Γνωρίζοντας ότι, στην εποχή του ιμπεριαλισμού, ο παγκόσμιος επαναστατικός ρόλος της αστικής τάξης βρίσκεται στο τέλος του, συμπεραίνει - και πάλι πάνω στη βάση του μηχανίστικου χωρισμού της αστικής από την προλεταριακή επανάσταση - ότι τώρα έχουμε οριστικά μπει στην περίοδο της καθαρά προλεταριακής επανάστασης. Η επικίνδυνη πρακτική συνέπεια αυτής της στάσης είναι ότι όλες αυτές οι τάσεις προς την αποσύνθεση και τη ζύμωση που αναπόφευκτα προβάλλουν κάτω από τον ιμπεριαλισμό (τα αγροτικά, αποικιακά και εθνικά προβλήματα κλπ.), που αντικειμενικά είναι επαναστατικά σε συσχετισμό με την προλεταριακή επανάσταση, παραβλέπονται ή, ακόμα, και καταφρονούνται και αποκρούονται. Αυτοί οι θεωρητικοί της καθαρά προλεταριακής επανάστασης θεληματικά απορρίπτουν τον πιό αποτελεσματικό και πιό σημαντικό από τους συμμάχους του. Αγνοούν αυτό ακριβώς το επαναστατικό περιβάλλον που κάνει την προλεταριακή επανάσταση συγκεκριμένη προσδοκία, με την κενή ελπίδα και σκέψη πως αυτοί προετοιμάζουν μιά ''καθαρά προλεταριακή επανάσταση''. ''Όποιος περιμένει μιά ''καθαρή'' σοσιαλιστική επανάσταση'' έλεγε ο Λένιν, ''δεν θα ζήσει να τη δει ποτέ. Ένα τέτοιο άτομο προσφέρει στα λόγια μόνο υπηρεσία στην επανάσταση, χωρίς να καταλαβαίνει τι είναι η επανάσταση''.



Γιατί η πραγματική επανάσταση είναι ο διαλεκτικός μετασχηματισμός της αστικής επανάστασης σε προλεταριακή. Το αναντίρρητο ιστορικό γεγονός, ότι η αστική τάξη που ηγήθηκε ή που επωφελήθηκε από τος μεγάλες αστικές επαναστάσεις του παρελθόντος γίνεται αντικειμενικά αντεπαναστατική, δεν σημαίνει πως τα αντικειμενικά προβλήματα πάνω στα οποία περιστράφηκε η επανάσταση αυτής της τάξης έχουν βρει τις κοινωνικές τους λύσεις - πως τα στρώματα εκείνα της κοινωνίας που ενδιαφέρονται ζωτικά για την επαναστατική λύση αυτών των προβλημάτων έχουν ικανοποιηθεί

Αντίθετα, το πέρασμα της αστικής τάξης στην αντεπανάσταση φανερώνει όχι μόνο την εχθρότητα της ενάντια στο προλετάριο, αλλά παράλληλα και την αποκήρυξη της δικής της επαναστατικής παράδοσης. Εγκαταλείπει την κληρονομιά του επαναστατικού της παρελθόντος στο προλεταριάτο. Από εδώ και πέρα το προλεταριάτο είναι η μόνη τάξη ικανή να οδηγήσει την αστική επανάσταση στη λογική της κατάληξη. Με άλλα λόγια, οι σχετικές διεκδικήσεις της αστικής επανάστασης που έμειναν ανεπλήρωτες, μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο στα πλαίσια της προλεταριακής επανάστασης και η συνεπής πραγματοποίηση των διεκδικήσεων αυτών αναγκαστικά οδηγεί σε προλεταριακή επανάσταση. Έτσι, τώρα η προλεταριακή επανάσταση σημαίνει ταυτόχρονα την πραγματοποίηση της αστικής επανάστασης και την αντικατάστασής της.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γκέοργκι Λούκατς ''Λένιν μιά μελέτη πάνω στην ενότητα της σκέψης του''