Δίκη Χρυσής Αυγής: το κράτος και το παρακράτος αθώωσαν τον εαυτό τους

Η αθωωτική πρόταση της εισαγγελέως για την Χρυσή Αυγή και την ηγεσία της είναι άλλη μία τρανταχτή απόδειξη ότι η αστική δικαιοσύνη ούτε τυφλή είναι ούτε ανεξάρτητη. Είναι τεράστια αυταπάτη επίσης να πιστεύει κάποιος ότι αυτή η ''δικαιοσύνη'' θα τιμωρήσει παρακρατικές οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή. Ο ισχυρισμός ότι ο Ρουπακιάς έδρασε μεμονωμένα είναι από τους πλέον γελοίους. Ακόμη και οι πλέον αδαείς γνωρίζουν ότι ανδρείκελα σαν τον Ρουπακιά δεν τολμούν ούτε να ανασάνουν αν δεν έχουν πάρει την έγκριση της ηγεσίας και του αρχηγού. Επίσης πάντα η Χ.Α λειτουργούσε υπό την ανοχή και προστασία της αστυνομίας αλλά και τις εντολές των μυστικών υπηρεσιών εγχώριων και ξένων.  Ήταν και είναι ένας από τους χρήσιμους προβοκάτορες του καθεστώτος.

Κάποια στιγμή η Χ.Α άρχισε να πιστεύει ότι μπορεί να έχει δική της στρατηγική θέλοντας να παίξει έναν πιο σημαντικό ρόλο. Τότε στήθηκε και η δολοφονική προβοκάτσια εναντίον του Φύσσα για την οποία η ηγεσία της Χ.Α ή είχε λάβει διαβεβαιώσεις ότι θα περάσει ατιμώρητη ή έχοντας συνηθίσει να δρα υπό καθεστώς ασυλίας όλο το προηγούμενο διάστημα πίστευε ότι στην χειρότερη των περιπτώσεων θα κατηγορηθεί μόνο ο Ρουπακιάς.


Το σύστημα στην συγκεκριμένη συγκυρία είχε άλλα σχέδια που δεν περιλάμβαναν αναβαθμισμένο ρόλο της Χ.Α γι' αυτό τους τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια. Η Χ.Α προοριζόταν σε ένα περιθωριακό ρόλο για να δίνει δημοκρατικό άλλοθι στο μαύρο μέτωπο των μνημονίων. Επίσης για να καπελώνει τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, εθνικής κυριαρχίας, της LGBTQ ατζέντας για να χαρακτηρίζονται ως φασιστικές και ακροδεξιές.

 Όλο αυτό καμία σχέση δεν είχε με την πραγματική τιμωρία των χρυσαυγιτών όπως περίτρανα αποδείχθηκε με την αθώωσή τους αλλά με την συμμόρφωση προς τις υποδείξεις των αφεντικών.

Ο παρακρατικός ασφαλίτικος και δωσίλογος χαρακτήρας της Χ.Α έλαμψε όταν βρέθηκαν στο ειδώλιο του κατηγορουμένου. Υπό την απειλή ενδεχόμενης τιμωρίας(η οποία δεν ήρθε) οι ''ηγέτες'' και οι υποτιθέμενοι πρωτοπόροι της οργάνωσης που ορκίζονταν μέχρι θανάτου πίστη στην οργάνωση και στον αρχηγό άρχισαν να πηδούν από το σκάφος σαν τα ποντίκια.

Αποχώρησαν από την Χ.Α οι βουλευτές και ευρωβουλευτές πρώην ή εν ενεργεία: Μπούκουρας, Αλεξόπουλος, Μίχος, Κουκούτσης, Γαλέος, Συναδινού, Μπαρμπαρούση, Σβερώνη, Κούζηλος, Ηλιόπουλος, Γερμενής ακόμα και ο πρώην σωματοφύλακας του Μιχαλολιάκου Λαγός.

Ένα πολύ χαρακτηριστικό περιστατικό που αποδεικνύει την αχαλίνωτη υποκρισία και τον καιροσκοπισμό των πρωτοκλασσάτων στελεχών της Χ.Α είναι το εξής. Όταν αποχώρησε ο Συναδινός από την Χ.Α ο Λαγός τον καλούσε να δώσει πίσω την έδρα του στην ευρωβουλή. Όταν ήρθε η ώρα του Λαγού να αποχωρήσει όντας ευρωβουλευτής τότε η Χ.Α τον κάλεσε να δώσει πίσω την έδρα. Κανένας από τους δύο δεν έδωσε πίσω την έδρα του δείχνοντας ότι η όλη ρητορική των χρυσαυγιτών περί βουλευτικών προνομίων στα οποία οι ίδιοι γυρίζουν την πλάτη ήταν δημαγωγία για τους αφελείς.

Ο δε Συναδινός ίδρυσε κόμμα μετά την αποχώρηση του το οποίο κατέβηκε μαζί με το ΛΑΟΣ στις ευρωεκλογές του 2019 και βρέθηκε σε επαφές και συνομιλίες ακόμα και με τον Τζήμερο. Αυτά για όσους έχουν πιστέψει το παραμύθι της αντισυστημικότητας της Χ.Α.

Δείγμα του παραλογισμού της εισήγησης της εισαγγελέως είναι η δήλωση του Αλεξόπουλου όταν αποχώρησε από την Χ.Α όπου αποδεχόταν τον χαρακτηρισμό της οργάνωσης ως εγκληματικής.

Πολλοί πιστεύουν ότι η Χ.Α οδηγήθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου εξαιτίας της πίεσης του αντιφασιστικού κινήματος. Δυστυχώς η πίεση της κοινής γνώμης και του κινήματος έπαιξε ένα μικρό ρόλο και αυτό φαίνεται από την αρνητική κατάληξη της υπόθεσης και τις χλιαρές αντιδράσεις που ακολούθησαν.

Η γενική κινηματική παράλυση οφείλεται κυρίως στην αριστερίστικη γραμμή που έχουν σταθερά το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το σύνολο του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Αυτή η αριστερίστικη γραμμή δεν αναλύει σωστά την εποχή μας. Θεωρεί ότι ακόμα βρισκόμαστε στην εποχή των εθνικών ιμπεριαλισμών και φασισμών. Όταν η Χ.Α μπήκε στην βουλή και παρουσίαζε ανοδική τάση στα ποσοστά της οι αναλύσεις που έλεγαν ότι βρισκόμαστε σε μία περίοδο ανάλογη του μεσοπολέμου έδιναν και έπαιρναν. Εκ των εξελίξεων αποδείχθηκε ότι δεν είχαν και μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα.

Για να μην αναφερθούμε στις θεωρίες περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδος οι οποίες κυρίως προ μνημονίων και ειδικά στον αντιεξουσιαστικό χώρο κυριαρχούσαν.

Πάμε τώρα και στην μετωπική τακτική που προτείνει αυτή η αριστερίστικη άποψη ή μάλλον σε αυτή που δεν προτείνει.

Καλούν τον κόσμο σε απεργίες υπό τις δικές τους σημαίες και συνθήματα και κάθε άλλο ζήτημα μετατίθεται στο αόριστο μέλλον και στην επανάσταση. Το αν σε αυτές τις συνθήκες που επικρατούν στην αγορά εργασίας(στην διαμόρφωση των οποίων τα ανοικτά σύνορα και η ελεύθερη διακίνηση εργατικού δυναμικού έπαιξαν καθοριστικό ρόλο) υπάρχει η δυνατότητα για αγώνες των εργαζομένων και μάλιστα μόνο με οικονομικά αιτήματα χωρίς κάποια διέξοδο δεν λαμβάνεται υπόψιν.

Αιτήματα που δίνουν διέξοδο και είναι ικανές και αναγκαίες συνθήκες για έναν άλλο δρόμο όπως η μονομερή διαγραφή του χρέους και η έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ αναβάλλονται στο αόριστο μέλλον και στην επανάσταση. Όπως και στην περίπτωση του Brexit όπου με το πρόσχημα ότι πρόκειται περί ενδοαστικής διαμάχης δεν πήραν καν θέση υπέρ του Brexit.

Με τέτοιες λογικές όπως και η ίδια πράξη αποδεικνύει δεν δημιουργούνται όροι για την ανάπτυξη κινήματος. Το αντιφασιστικό κίνημα εναντίον παρακρατικών οργανώσεων όπως η Χ.Α είναι κομμάτι του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να υπάρξει ξεχωριστά και είναι το μόνο που πρέπει να εμπιστευόμαστε για την αντιμετώπισή τους και όχι φυσικά τα αστικά δικαστήρια που αποτελούν μέρος του ίδιου παρακράτους.