Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020

Ο Πέτσας παραδέχεται ότι τα ιδιωτικά εργαστήρια μείωσαν τα τεστ εξαιτίας του πλαφόν

 

Πριν περίπου δέκα ημέρες μετά από εννιά μήνες πανδημίας και αφού φτάσαμε τους εκατό νεκρούς τη μέρα η κυβέρνηση εδέησε και επέβαλλε πλαφόν στις τιμές των τεστ: 40 ευρώ για τον μοριακό έλεγχο και 10 για τα rapid. Φυσικά η θεωρία απέχει έτη φωτός από την πράξη ειδικά όταν άλλοι έχουν στα χέρια τους το μαχαίρι και το πεπόνι. Αναφερόμαστε στα ιδιωτικά εργαστήρια τα οποία δεν είδαν με καλό μάτι την συγκεκριμένη απόφαση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την σημαντική μείωση στον αριθμό των τεστ που έφτασε στο 24% τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Γεγονός που παραδέχθηκε κυνικά και ο Πέτσας ''μπορεί να υπήρχε κάμψη λόγω της ανατίμησης των τεστ'' σαν να πρόκειται για ασήμαντο γεγονός. 

Σε μία περίοδο που έχουμε εκατό νεκρούς την ημέρα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος παραδέχεται ότι ο ιδιωτικός τομέας υγείας εμποδίζει και υπονομεύει τις προσπάθειες για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Πράγμα που συμβαίνει για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν όταν αρνήθηκαν να δώσουν 200 κλίνες για ασθενείς ενώ και πριν έστελναν όλους τους ασθενείς με κορονοϊό στα δημόσια νοσοκομεία. Δεν έχει νόημα να δούμε αν η μείωση στα τεστ οφείλεται σε οργανωμένο μποϋκοτάζ ή αυθόρμητα έριξαν τον αριθμό των τεστ λόγω μειωμένου κέρδους το αποτέλεσμα μετράει και είναι καταστροφικό. Είναι απόλυτα σίγουρο ότι αυτή η ελάττωση θα στοιχίσει σε ανθρώπινες ζωές. Είναι χαρακτηριστικό ότι ιδιωτικό εργαστήριο στο Κιλκίς ''ξέχασε'' να στείλει τα αποτελέσματα των τεστ στον ΕΟΔΥ για 15 ημέρες.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2020

Ποιον ωφελούν τα «ανοιχτά σύνορα»;


Μια αναλογία από το Μεσοπόλεμο 


του Δημήτρη Μπελαντή

Στη δημόσια συζήτηση των τελευταίων δεκαετιών, έχει εμφιλοχωρήσει ως κάτι το πολύ ριζοσπαστικό η ιδέα της παράκαμψης ή της πλήρους άρσης και κατάργησης των κρατικών συνόρων – τα ανοιχτά σύνορα. Ιδίως, η θεματική της ελεύθερης μετανάστευσης ή το προσφυγικό ζήτημα αποτελούν βασική αφορμή και βασικό πεδίο για την ανάπτυξη αυτής της «κοσμοπολίτικης» προβληματικής κατά των συνόρων. 

Συχνά μάλιστα, αυτή η ρητορική προσλαμβάνει και ένα έντονα συγκινησιακό και αξιακό φορτίο, αυθόρμητο κάποιες φορές αλλά, συχνά, και κατασκευασμένο: Ποιος είναι τόσο ανάλγητος απέναντι στους φτωχούς και δυστυχισμένους συνανθρώπους μας που αναζητούν την επιβίωση για λόγους πολιτικών διώξεων, πολέμων ή απλά της οικονομικής δυστυχίας, της πείνας και του λιμού, ώστε να ζητά συνοριακούς ελέγχους, διοικητικά και νομιμοποιητικά έγγραφα και μηχανισμούς αποκλεισμού πρόσβασης στη χώρα όπου οι μετακινούμενοι επιθυμούν να πάνε; Ποιος είναι τόσο ανάλγητος και απάνθρωπος ώστε να ζητά συνοριοφύλακες, μπάτσους, τείχη, ηλεκτροφόρα σύρματα, νάρκες ή πολυβολεία σε βάρος των δυστυχισμένων ανθρώπων; 

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2020

Ο Michael Moore ξεπλένει και αγιογραφεί την ηγεσία των Δημοκρατικών

 

Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης Michael Moore είναι αρκετά γνωστός και στο ελληνικό κοινό από τα ντοκιμαντέρ του τα οποία έχουν αρκετά καλά στοιχεία τηρουμένων των αναλογιών. Όποιος όμως μπει στην διαδικασία και παρακολουθήσει τις τοποθετήσεις του σε ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής των ΗΠΑ μάλλον θα απογοητευτεί περιμένοντας κάτι διαφορετικό και πιο ριζοσπαστικό προϊδεασμένος από τα ντοκιμαντέρ. 

Ο Moore παρά τις διάφορες κατά καιρούς αριστερίστικες κορώνες στο τέλος καταλήγει να στηρίζει τους δημοκρατικούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν το 2004 πίεζε έναν αριστερό ανεξάρτητο υποψήφιο να αποσυρθεί από την κούρσα με το κλασικό επιχείρημα ότι παίρνει ψήφους από τους δημοκρατικούς και έτσι βοηθάει τον Μπους. Δηλαδή η αριστερή αντιπολίτευση στους δημοκρατικούς πρέπει να είναι μόνο στα λόγια σύμφωνα με τον Moore στο τέλος πρέπει να γίνεται ουρά τους και να μην προσπαθεί να γίνει ένας αυτόνομος πόλος. Το ίδιο επιχείρημα ακούγαμε για πολλά χρόνια στην Ελλάδα από το ΠΑΣΟΚ. 

Φυσικά αυτές οι λογικές είναι η καλύτερη συνταγή διαιώνισης του διπολισμού-δικομματισμού και μάλιστα με την μεγάλη κοροϊδία της κριτικής υποστήριξης(ναι μεν αλλά) για να μην έχουν μετά την ευθύνη να απολογηθούν για τίποτα. Κινούμενος σταθερά σε αυτό το μοτίβο στήριξε τον Ομπάμα το 2008 πάλι ''κριτικά'' λέγοντας χαρακτηριστικά ''υποστηρίζω περισσότερο το κίνημα Ομπάμα παρά τον Ομπάμα σαν υποψήφιο''. Αυτό θα το αφήσουμε ασχολίαστο.