Ο Βαρουφάκης αποτελεί την αναπαλαίωση της απάτης του ΣΥΡΙΖΑ

Το ΝΑΙ του Γιάννη στην διανειακή σύμβαση με την τρόικα

Ως γνωστόν η φύση απεχθάνεται το κενό και το κενό που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησαν να καλύψουν οι ''συριζογενείς'' ΛΑΕ, Πλεύση ελευθερίας και ΜΕΡΑ 25. Από αυτούς τους τρεις ξεχώρισε και δείχνει να επικρατεί δυστυχώς ο δεξιότερος δηλαδή ο Βαρουφάκης. Είναι αυτονόητο ότι και οι τρεις(Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης) έχουν πολύ μεγάλες ευθύνες για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τις αυταπάτες που καλλιέργησε. Ως γνωστόν αποτελούσαν και εξέχοντα μέλη της κυβέρνησης μέχρι την τελευταία στιγμή πριν ψηφιστούν τα μνημόνια με τον Λαφαζάνη να καταψηφίζει μημονιακές συμφωνίες αλλά να στηρίζει την κυβέρνηση που τις έφερνε. Ο δε Βαρουφάκης ''πρόλαβε'' να ψηφίσει και μία δανειακή σύμβαση με τον μηχανισμό σταθερότητας(δηλαδή τρόικα). Για αυτό άλλωστε δεν έχουμε καμιά θετική προσδοκία από κανένα από τους τρεις όμως έχει σημασία να δούμε τις αιτίες της επικράτησης Βαρουφάκη.

Καταρχάς ο Λαφαζάνης παρότι έχει τα περισσότερα ένσημα ως πολιτικός τυχοδιώκτης έχει τις πιο αριστερές θέσεις. Παρότι δεν είναι καθόλου συνεπής και αξιόπιστος όσον αφορά την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ ως απαραίτητη προυπόθεση για την διαγραφή του χρέους αφήνει έστω αιχμές πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Η Κωνσταντοπούλου δεν αφήνει καμία αιχμή πάνω στο ευρώ και την ΕΕ ενώ ο Βαρουφάκης φτάνει στο σημείο να διατυμπανίζει τον ερωπα'ι'σμό του, μάλιστα τον θεωρεί τόσο σημαντικό που τον πρόσθεσε στον τίτλο του κομματός του(Μέτωπο Ευρωπα'ι'κής Ρεαλιστικής Ανυπακοής).

Ο Βαρουφάκης είναι τόσο πίσω που δεν μιλάει καν ούτε σε επίπεδο συνθημάτων για διαγραφή χρέους όπως η Κωνσταντοπούλου(που δεν μας εξηγεί πως θα γίνει μέσα στο ευρώ και την ΕΕ) αντίθετα διαβεβαιώνει για την συνέχιση της εξυπηρέτησής του απλά ζητάει μία ρήτρα ανάπτυξης.

Ένα άλλο σημείο που μπορεί να φαίνεται δευτερεύον αλλά στην πραγματικότητα είναι αλάθητο κριτήριο για ένα κόμμα είναι ο εντελώς προσωποπαγής χαρακτήρας της Πλεύσης Ελευθερίας και του ΜεΡΑ25. Όποιος κάνει τον κόπο να επισκεφτεί τις σελίδες εδώ και εδώ μπορεί να το διαπιστώσει ιδίοις όμμασι. Δεσπόζουν πριν και πάνω από όλα τα πρόσωπα των αρχηγών. Η ΛΑΕ μπορεί να κουβαλάει πολλά άλλα ελαττώματα και προπατορικά αμαρτήματα αλλά προσωποπαγή χαρακτήρα δεν έχει.

Όταν ένα κόμμα φτάνει στο σημείο να προβάλλει σε κάθε εκδηλωσή του ως κεντρικό σημείο το πρόσωπο του αρχηγού και την ανάλογη αισθητική, αυτό αποτελεί ξεκάθαρο σύμπτωμα αστικού και δεξιού χαρακτήρα. Δείχνει ότι αυτός ο πολιτικός σχηματισμός απέχει έτη φωτός από την αριστερά.
Δεν αποτελεί υπερβολή να πούμε ότι σε αυτό το χαρακτηριστικό η Πλεύση Ελευθερίας και το ΜεΡΑ25 είναι πιο πίσω και από τον ΣΥΡΙΖΑ πριν αυτός γίνει κόμμα εξουσίας.

Επίσης η ΛΑΕ έχει και μία ισχνή έστω παρουσία στο κίνημα και στους δρόμους, οι άλλοι σε αυτό το επίπεδο είναι ανύπαρκτοι.

Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Βαρουφάκης έχει διατελέσει σύμβουλος του ΓΑΠ και σύμφωνα με τον ίδιο έχει γράψει μαζί με τον Αλέκο Παπαδόπουλο το οικονομικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ του 2004.

Θα αναρωτηθεί κανείς εδώ δύο πράγματα. Γιατί ασχολούμαστε και συγκρίνουμε μεταξύ τους τρία κόμματα που τα θεωρούμε καμένα χαρτιά και δεύτερον γιατί ενώ βρίσκουμε την ΛΑΕ πιο ριζοσπαστική και τον Βαρουφάκη τον πιο δεξιό τελικά ήταν ο Βαρουφάκης που οριακά δεν μπήκε στην ευρωβουλή ενώ η ΛΑΕ πάτωσε.

Για αυτήν την κατάληξη οι ευθύνες ανήκουν καθολικά στην ΛΑΕ, στο ΚΚΕ και την λοιπή εξωκοινοβουλευτική αριστερά αλλά με αυτούς θα ασχοληθούμε άλλη στιγμή.

Το πρόσωπο του αρχηγού σε πρώτο πλάνο και
όχι κάποιο πολιτικό σύνθημα ή πρόγραμμα

Αν η ΛΑΕ ήθελε να κερδίσει την μάχη θα έπρεπε να βγει μπροστά και να προκαλέσει την Κωνσταντοπούλου και τον Βαρουφάκη σε ένα μέτωπο που θα καλούσε σε μονομερή διαγραφή του χρέους και έξοδο από ΕΕ και ευρώ. Με αυτόν τον τρόπο θα εξέθετε τις δεξιές απόψεις και τις αντιφάσεις τους.

Φυσικά αυτό θα συνέβαινε αν η ΛΑΕ ήθελε να κάνει πραγματικά κινηματική πολιτική και να συγκρουστεί μετωπικά με το σύστημα και δεν ήταν ένα οπορτουνιστικό συνοθύλευμα εκλογικής και κοινοβουλευτικής λογικής.

Η ΛΑΕ κινούμενη σε καθαρά εκλογική λογική έπαιξε στο γήπεδο του αντιπάλου. Όταν αντιπολιτεύεσαι γενικά και αφηρημένα χωρίς συγκεκριμένα προγραμματικά προτάγματα δεν ξεχωρίζεις από τους άλλους. Επίσης παίζεις με όρους τηλεθεάματος και προβολής. Εδώ ο Βαρουφάκης υπερέχει συντριπτικά και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα.

Ο Λαφαζάνης από την εποχή που ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε πάντα να πατάει σε δύο βάρκες. Από την μία σε εκλογική και κοινοβουλευτική λογική και από την άλλη έστω για το θεαθήναι να συμμετέχει στο κίνημα. Έπεσε μία φορά στην θάλασσα με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την ψήφιση των μνημονίων τώρα έφτασε οριστικά στον πάτο.

Ο καταποντισμός της ΛΑΕ και η επικράτηση Βαρουφάκη αποτελούν μία αρνητική εξέλιξη όμως επιβεβαιώνουν και τους αντικειμενικούς νόμους του κινήματος ότι δηλαδή με κοινοβουλευτική και εκλογική λογική δεν υπάρχει καμία διέξοδος. Υπογραμμίζει ακόμα την αναγκαιότητα ενός μετώπου με κεντρικές αιχμές την μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από ευρώ και ΕΕ.

Γιατί διαφορετικά οι αναπαλαιώσεις και οι καιροσκόποι τύπου Βαρουφάκη θα διαδέχονται η μία την άλλη.

Πάμε τώρα και στις εκλογές. Σε όσους θέλουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ μόνο και μόνο για να μην έρθει ο Κούλης ή θέλουν να τιμωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζοντας ΝΔ αυτή είναι ακριβώς η λογική που και το μεγαλύτερο μέρος των συστημικών ΜΜΕ αλλά και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να επιβάλλουν αλλά και η λογική οδηγεί στην παντοκρατορία του δικομματισμού.

Τέλος για όσους έχουν αποφασίσει να ψηφίσουν κάτι στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και αφού δεν υπάρχει ένα κόμμα που να υποστηρίζει το μέτωπο που αναφέραμε παραπάνω οι καλύτερες δυνατές επιλογές είναι το ΚΚΕ, το ΚΚΕ (μ-λ) αυτό που απείχε από τις ευρωεκλογές και το ΕΠΑΜ-ΑΚΚΕΛ του εντελώς αλλοπρόσαλλου Καζάκη στον οποίο καμία εμπιστοσύνη δεν έχουμε.

Το ξαναλέμε για να μην παρεξηγηθούμε δεν πιστεύουμε ότι κανένα από αυτά τα τρία μπορεί να σηκώσει το βάρος του αγώνα που απαιτούν οι περιστάσεις του καιρού μας το καθένα για τους δικούς τους διαφορετικούς λόγους το καθένα όμως στο σημερινό πλαίσιο και εδώ που έχουμε φτάσει δεν υπάρχει κάτι καλύτερο.